Priska

Ik moet toegeven dat, toen ik gisterenavond thuiskwam en mijn appartement naar kattepis stonk en ik overal plasjes bloed en plasjes vond, ik mijn kwaadheid effe niet meer te boven kwam.

Ten eerste was ik kwaad omdat ik wist dat Priska zich niet goed voelde; de dag daarvoor had ik al gemerkt dat ze om de vijf minuten in de kattebak ging. Maar stillekes hoopte ik dat het van voorbijgaande aard zou zijn. En toen ik gisteravond binnenkwam en Priska de kattebak niet meer uit kwam omdat ze alle urinevocht uit haar pluizige lijf zat te persen, was ik kwaad dat het 'for a change' niet gewoon eens kon overgaan.

Ten tweede plaste ze op de koop toe nog eens op mijn dierbare zwarte rugzak, alsof ze plaste op alles waarvoor die rugzak staat: mijn ontdekkingstochten door New York City, mijn vliegreisjes van LA naar Baltimore en terug, mijn logementjes bij vrienden en familie, en vooral, de dag dat ik die zak kocht en ik besliste dat die rugzak mijn vaste kompaan zou worden op al mijn avonturen. Ik heb al eens zo een rugzak gehad, eentje die veel groter was dan die waar Priska gisteravond eens gezellig op ging piesen. Maar ook die is verprutst geweest door een poes die we uit het asiel hadden genomen zovele jaren geleden.

Dus gisteravond ga ik laat na het werk - het was half 10 savonds, had nog niet gegeten en voor wie mij een beetje kent zie ik dan zowiezo al wat groen als de Hulk - een lekker broodje pita halen, doe ik de deur open van mijn appartement en wordt mijn geurzin overmeesterd door de bedwelmende stank van kattepis.

Ik had veel zin om Priska op te sluiten in haar kenneltje en haar te laten overnachten met wat water en eten tot ik de volgende dag naar de dierenarts kon. Maar dat kreeg ik nooit over mijn hart. En dus ververste ik de kattebakken, gaf ik haar vers water, kuiste ik het bad uit (waar Simba had ingepist omdat hij niet in de kattebak kon omdat Priska daar de hele tijd inzat) en dweilde ik de vloer ook maar meteen, en tegen een uur of 11 ben ik dan volledig uitgeblust in de zetel gezakt, waar ik toch nog een paar druppeltjes had overgeslagen.. gelukkig op de zetelovertrek.. dus heb ik die eraf getrokken om in de was te steken, heb ik mijn handen flink gewassen en ben ik in bed gekropen. En heerlijk geslapen ook, ik mag niet klagen.

Vandaag dan weer een heel ander verhaal. Met Priska naar de dierenarts die hier een paar straten verder zit. Heel hartelijk onthaald geweest en het schattigste ooit meegemaakt: Priska zit op tafel en ik ben haar over haar kopje aan het strelen om haar gerust te stellen voor de prik die ze zo meteen zal krijgen. Plots kruipt ze naar mij toe, zet ze zich op haar poep, legt ze haar twee witte pootjes op mijn borst en kijkt ze naar mij op alsof ze vraagt om haar op te pakken en over mijn schouder te leggen. Op slag was ik heel het pisverhaal van de avond ervoor vergeten, en werd Priska weer mijn kleine flinke meid.

En terug thuis was ze weer liever dan ooit. Flodderen, ronken, en ze voelt zich weer een pak beter lijkt het want nu huppelt ze weer rond en zit ze niet voortdurend in de kattebak te scharrelen..

Pets - you hate 'em, you love 'em.

Rust in de omgeving brengt rust vanbinnen.

De voorbije dagen heb ik geëxperimenteerd.

Ik ben normaal heel open over wat ik denk, voel, en ik praat vaak vol enthousiasme over mijn ideëen, plannen, en dromen. Als ik daar niet over kan vertellen barst ik gewoon kapot. :)

Ik bedenk scenario's bij verschillende situaties en vind het dan heel fijn om daarover te filosoferen. Alleen ben ik soms zo serieus bezig met het filosoferen en dromen en plannen dat het ook lijkt alsof ik ook alles echt van plan ben. Terwijl ik op dat moment alleen de mogelijkheid wil beleven van het waarmaken van die plannen.

Ik moedig mezelf aan in de idee dat alles mogelijk is, dat alles realiseerbaar is, al is het maar om tien minuten stilzwijgend en dromend op de tram te beleven hoe het voelt om de lotto gewonnen te hebben, of het gevoel te hebben dat ik morgen mijn koffers moet inpakken om een job in Nieuw zeeland te gaan uitvoeren, .. en daar draait het voor mij dan vooral om: dat even kunnen beleven: stealing moments; if you will.

Maar mijn omgeving buigt niet even gemakkelijk mee. Die volgt mij niet even soepel in het beleven van die mogelijkheden. En dat kan ook niet natuurlijk. Het ligt ook vaak aan de manier waarop ik de dingen vertel..

En dat is waar mijn "experiment" over gaat:

Ik hou voortaan de beleving van deze mogelijkheden voor mezelf. Ik ben even niet meer zo 'open'. Dat is niet alleen gemakkelijk voor mijn omgeving, maar ook voor mezelf, want dan hoef ik mij tenminste niet voortdurend te verantwoorden.. al is het natuurlijk jammer dat ik mijn enthousiasme niet meer kan delen.

Maar eerlijk gezegd doet het wel even goed zo, op deze manier.

Rust in de omgeving brengt rust vanbinnen. Of andersom ? :)