Rust in de omgeving brengt rust vanbinnen.

De voorbije dagen heb ik geëxperimenteerd.

Ik ben normaal heel open over wat ik denk, voel, en ik praat vaak vol enthousiasme over mijn ideëen, plannen, en dromen. Als ik daar niet over kan vertellen barst ik gewoon kapot. :)

Ik bedenk scenario's bij verschillende situaties en vind het dan heel fijn om daarover te filosoferen. Alleen ben ik soms zo serieus bezig met het filosoferen en dromen en plannen dat het ook lijkt alsof ik ook alles echt van plan ben. Terwijl ik op dat moment alleen de mogelijkheid wil beleven van het waarmaken van die plannen.

Ik moedig mezelf aan in de idee dat alles mogelijk is, dat alles realiseerbaar is, al is het maar om tien minuten stilzwijgend en dromend op de tram te beleven hoe het voelt om de lotto gewonnen te hebben, of het gevoel te hebben dat ik morgen mijn koffers moet inpakken om een job in Nieuw zeeland te gaan uitvoeren, .. en daar draait het voor mij dan vooral om: dat even kunnen beleven: stealing moments; if you will.

Maar mijn omgeving buigt niet even gemakkelijk mee. Die volgt mij niet even soepel in het beleven van die mogelijkheden. En dat kan ook niet natuurlijk. Het ligt ook vaak aan de manier waarop ik de dingen vertel..

En dat is waar mijn "experiment" over gaat:

Ik hou voortaan de beleving van deze mogelijkheden voor mezelf. Ik ben even niet meer zo 'open'. Dat is niet alleen gemakkelijk voor mijn omgeving, maar ook voor mezelf, want dan hoef ik mij tenminste niet voortdurend te verantwoorden.. al is het natuurlijk jammer dat ik mijn enthousiasme niet meer kan delen.

Maar eerlijk gezegd doet het wel even goed zo, op deze manier.

Rust in de omgeving brengt rust vanbinnen. Of andersom ? :)